Za panowania króla Kraka
Zdarzyła się historia taka:
W smoczej jamie pod Krakowem
Mieszkał sobie taki smok,
Co na widok stada owiec
Zaraz głośno cmokał: – Cmok!
Potem bardzo głośno mlaszcząc
Zjadał owce raz – dwa – … – sześć
I za chwilę kłapiąc paszczą
Patrzył, co by jeszcze zjeść.
Całe miasto strach ogarnął.
– Ratuj królu – wołał lud –
Przyszłość się przedstawia czarno,
Ten gad pożre cały gród!
W paszczy smoka zginie Kraków,
Więc nas ratuj! Rób, co chcesz,
Ale ratuj swych rodaków,
No i siebie ratuj też!
Król się złapał za koronę
I za berło, i za wąs,
Nerwy miał tak roztrzęsione,
Że się z całym tronem trząsł.
Lęk ogarnął dworzan wszystkich
I szeptali do swych żon:
– Czas pakować już walizki,
Trzęsie się pod królem tron!
Dwór pakował się i płakał,
Wiec rozpłakał się i Krak,
A królewna córka Kraka
Do tatusia rzekła tak:
– Królu tato! Zamiast szlochać
Prędko w trąby trąbić każ,
Ogłoś, że, kto zgładzi smoka
Temu rękę córki dasz!
Król przez zęby mruknął: – Zgoda!
Bo mu szczękał ząb o ząb,
Trębaczowi trąbkę podał,
A królewna rzekła: – Trąb!
Na to hasło stu rycerzy
Wsiadło na rumaków sto,
Wyskoczyli ze swych pierzyn
Krzycząc gromko: – Wiśta! Wio!
Każdy w zbroję był zakuty,
Każdy trzymał wielki miecz
I krzyczeli w pół minuty
Przegonimy smoka precz!
My jesteśmy tacy dzielni,
Że dzielniejszych nie zna świat!
Gdzie ten potwór, smok piekielny?
Gdzie ta bestia? Gdzie ten gad?
Lecz gdy smoka zobaczyli
Taki ich obleciał strach,
Że uciekli skąd przybyli,
Krzycząc tyko: – Och! i – Ach!
Smokiem targnął śmiech złowieszczy.
Król jak prześcieradło zbladł,
A Dratewka, dworski szewczyk,
W szewską pasję z miejsca wpadł.
Chociaż jestem tylko szewcem,
Lecz pięć klepek w głowie mam.
Pomocników żadnych nie chcę,
Sam smokowi radę dam!
Kożuch króla zdjął z wieszaka:
– Przenicuję go raz dwa!
A kucharka króla Kraka
Niech mi miarkę siarki da!
Do roboty wziął się zaraz,
Szydło z dratwą puścił w ruch,
Z baranicy już jest baran,
Siarką ma nadziany brzuch.
Wziął barana na barana,
Skłonił się królowi w pas
I do smoka poszedł zaraz
Mówiąc: – Na śniadanie czas!
Oto danie godne pana,
Palce lizać, co za wikt –
Baraninka nadziewana,
Jakiej jeszcze nie jadł nikt!
Smok barana zjadł z nadzieniem,
A że miarkę siarki zjadł
Więc siarczyste miał pragnienie
Przez okrągłych siedem lat.
Przez lat siedem wodą z Wisły
Gasił z jękiem pożar szczęk
W ósmym roku stracił zmysły
I z okropnym hukiem pękł!
Szewczyk skórę tego smoka
Rzucił do królewskich stóp
I z królewną modrooką
Na Wawelu wzięli ślub.
Smoczej skóry było tyle,
Że starczyło na sto lat,
Szył z niej buty znakomite
Szewc dratewka tęgi chwat.
Bo choć wziął bogatą żonę
I choć królem potem był
Szewski warsztat miał pod tronem
I poddanym buty szył.
Legendę o smoku wawelskim spisaną prozą przez Wandę Chotomską
można odszukać w książce Legendy Polskie.
Jeszcze inną wersję autorki - słuchowisko muzyczne z piosenkami (Bajki Grajki) - można posłuchać tutaj:
CIEKAWOSTKA:
Występujący w wierszu i opowiadaniu bohaterski
szewczyk nazywa się (błędnie) Dratewka, a powinien nazywać się Skuba, według wcześniejszych wersji legendy. Lecz w pierwszym znanym zapisie, wykonanym w XII wieku przez znamienitego kronikarza Wincentego Kadłubka, nie ma dzielnego szewczyka. Synowie króla Kraka zabijają smoka, też podstępem, z użyciem przynęty wypełnionej siarką. A smok dusi się od palącej siarki.
Ten zapis można przeczytać tutaj: http://www.sktj.pl/epimenides/legenda.html
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz